hayatımın bir bölümünde gamsız olduğumu farkettim.Mesela zam isterken,işte üst'ümle konuşurken, sevmediğim ama konuşmak zorunda olduğum biriyle konuşurken.Sonra hırs yaptım o bir zamanlar en değerlim olanı ellerle görmeye de alıştım.Artık onu görünce de gamsız oluyorum.İnsan isterse herşeyi değiştirebilirmiş.Bu sefer 1 hafta sonra yine gelip ben hala onu seviyorum ühühüh diye ağlamayacağım sana.Bir kaç gündür dikkat ediyorum harbiden umrumda değil.Yakında masalarına bile oturabilirim ama konuşacak bir çift lafım yok bu çiftle diye düşünüyorum.Onlarla dalga bile geçebilirim.Kırabilirim, incitebilirim.Ama yapmıyacağım.
Bugün bi arkadaşım dedi ki "sen hep depresif, karamsar şeyler yazıyorsun artık ara ver." Yine karamsar mı devam ederim bilmiyorum, ara verir miyim onu da...İçimden gelince yazacağım.Kendimi değiştirememki.Ben buyum.Azap çeken ruhlardan biriyim belki de...
ARKADAŞIM BADEM AĞACI
Sen ağaçların aptalı
Ben insanların
Seni kandırır havalar
Beni sevdalar
Bir ılıman hava esmeye görsün
Düşünmeden gelecek karakış..
Açarsın çiçeklerini ..
Bense hayra yorarım gördüğüm düşü...
Bir güler yüz bir tatlı söz..
Açarım yüreğimi hemen
Yemişe durmadan çarpar seni karayel
Beni karasevda
Hemde bilerek kandırıldığımızı
Kaçıncı kez bağlanmışız bir olmaza
Koo desinler bize şaşkın
Sonu gelmesede hiç bir aşkın
Açalım yinede çiçeklerimizi
Senden yanayım arkadaşım
Havanı bulunca aç çiçeklerini
Nasıl açıyorsam yüreğimi
Belki bu kez kış olmaz
Bakarsın sevdan düş olmaz
Nasıl vermişsem kendimi son sevdama
Vur kendini sen de bu güzel havaya
Aziz NESİN
/p>
<
<
<
<