daha önce de belirtmiştim sanki.İçimde hep çaresizliğimle sürekli karşılaşmanın acısı var.Hep aynı hikaye.Ne tam kurtulabildim ne de sarılabildim.İkisi de olmadı bi türlü.İkisi de olmayacak.Hayat ne garip.Değiştiremeyeceğin, değiştirmeyi zaten istemediğin, doğru bildiğin yol yüzünden çok sevdiğin birinden vazgeçmek zorunda olmak üzücü.Zaman ilaç evet.Ama zamanla birlikte uzaklaşmak da gerek ki işe yarasın ilaç.Böyle olunca ilaca karşı bağışıklık kazanıyor sanki ruhum.Her seferinde daha çok azap çekiyor.Ama uzaklaşmak da yeni problemler demek.Bi süpriz olsa da atama olsa.Kurtulsam.Yoruldum çok, kalbimin kırılmasından.Ve hiç çözümün olmamasından.Hayatta herşeyin bir çıkar yolu olduğunu sanıyordum ben.Yokmuş.Bazen olmuyormuş.Yalnızlığımla boğulmak istiyorum.Herşeyi unutmak...
"Kimseye etmem şikayet, ağlarım ben halime
Titrerim mücrim gibi baktıkça istikbalime
Perde-i zulmet çekilmiş, korkarım ikbalime
Titrerim mücrim gibi baktıkça istikbalime "
/p>
<
<
<
<
/p>
<
<
<
<